Afscheid juf Ilse

​

Op 19 oktober 2019 namen wij, met pijn in het hart, afscheid van onze lieve collega Ilse.

​

8 februari 1985 – 19 oktober 2019

Lieve Ilse,

Lieve kameraad, onnozelaar.

Zillmaatje. Team85.

 

Het hek naar de speelplaats kreunt

als het vertwijfeld voor ons opengaat,

even verslagen als wijzelf.

 

We zijn overmand.

Alsof de Grote Vriendelijke Reus zijn cape ergens heeft neergegooid

en die op onze school is terechtgekomen. In het donker zoeken we,

blindelings en op de tast.

Onze harten huilen een hele zee. We moeten al onze moed verzamelen,

om opnieuw wat licht te vinden.

 

En dus zoeken we de chocolaatjes in jouw kast. Iedereen weet ze zitten. Je hebt er elke collega al eens mee getroost.

 

Jouw sporen zijn onuitwisbaar: Jouw schaterlach weergalmt voor altijd in onze oren. Jouw luide stem overstemt het gekrijs op de speelplaats. Je laat overal kattebelletjes achter. In onze agenda’s, op onze kopietjes, in onze vakjes.

Je bent steevast van plan om productief te overleggen. Het mislukt altijd. We gniffelen, we giechelen, we lachen.

Jij kent de bruine cafés in de buurt voor de dringende interventies. En na de personeelsvergadering ben jij de vaste waarde om mee te gaan eten.

Je leert ons West-Vlaams. En liefst de vunzige woorden eerst.

 

Wat voelen we ons geliefd en gedragen.

Jij laat ons anders naar de kinderen kijken. Je inspireert ons met jouw vakkundigheid, jouw passie. Er is niemand die zoveel durf heeft om nieuwe dingen te proberen als jij. Je slijpt onze ruwe kantjes weg, je duwt ons over onze grenzen, en altijd met een rotsvast geloof in ons kunnen.

 

Je houdt van de kinderen. Je weet exact wat ieder kind nodig heeft. Jij kan hen helpen. Delegeren is niet jouw sterkste kant.

 

Jouw zin aan het bord: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”.

Wat wij nu doen op school, hebben wij nog nooit gedaan. Wij beginnen. Aan een school zonder Ilse. Aan een school zonder frisse zeewind.

 

Ach, Ilse, jij bent niet in één brief te vatten. Jij bent zoveel meer dan dit vertelsel. En zelfs in het Land van de Grote Woordfabriek vonden we geen woorden die ons onuitsprekelijk verdriet kunnen omvatten. Die precies kunnen zeggen wat we zeggen willen.

 

En dus

Verstilt het gelach

Kreunt de schoolpoort oorverdovend

Eist de schoolbel dat we onze tranen drogen.

 

Proberen we iets wat we nog nooit gedaan hebben.

Hoewel we niet weten of we het kunnen.

Want jij, Ilse, bent de enige die ons daarvan kan overtuigen.

 

Op de herfstwandeling ontspande je altijd. Vandaag gaan we alleen. Dat doet pijn. En we denken aan jou.